باور همیشگی ام این بود که این تنها خود ِ آدم است که می تواند در مواجهه با بیماریهای اعصاب به خودش کمک کند. باورم هنوز همین است ، با این تفاوت که در یافته ام انسان در آن موقعیت اصلا دوست ندارد به خودش کمک کند. از آزار دادن ِ خودش لذت هم می برد! مثل ِ زخمی که با آن کلنجار می روی . پوستش را می کنی و خون افتادنش را نگاه می کنی !!!
( ینی باید برم دکتر ؟ )
بی خیال جماعت اطبا.آنها هم کاری جز همین که نوشته ای نمی کنند!
عالی می نویسی!
موفق باشی.