کار بزرگی خواهد بود...

در ارتباط با مقاله ی ف.م. سخن که در خبرنامه ی  گویا  منتشر شده بود اسد عزیر مطلبی نوشته که وقتی آن را خواندم یاد دو خاطره افتادم. اولیش مربوط می شود به مناظره ی تلویزیونی که چندی پیش صادق زیبا کلام داشت. کلی بحث بود و تئوری و حرفهای گنده گنده .... و در پایان در جواب این سوال مجری که : " چرا روشنفکران دینی نتوانسته اند جایگاهی در بین مردم داشته باشند؟" پاسخ داد: " برای اینکه اصولا  روشنفکران دنبال چنین چیزی نیستند!  معلوم است که عامه ی مردم باید دنبال پیدا کردن لقمه ی نانشان باشند!"

 

خاطره ی دیگر مربوط می شود به علی کوچولو! یادتان که نرفته است؟

سه، چهار ساله بود که مادرم او را با خودش برده بود به یکی از مجالس روضه. عده ی زیادی از خانمهای محل جمع شده بودند و آخوندی برایشان می خواند و آنها گریه می کردند. علی وقتی می بیند که آخوند هی صدایش را بلندتر می کند و خانمها هم هی اشکشان بیش از پیش در می آید و بیشتر شیون و زاری می کنند، عصبانی می شود. با همان قد و بالای نیم وجبی اش، وقتی عصبی می شود بد جور قیافه ی مردانه به خود می گیرد. رگ گردنش  باد می کند و صورتش سرخ می شود. آن لحظه ببینیش فکر می کنی الان است که سکته کند.  از جا بلند می شود و در حالی که دستهاش را از عصبانیت تکان  می داده، رو به آخوند داد می زند: "  بسه دیگه..... بس کن...... مگه نمی بینی هر چی می خونی اینا چقدر گریه می کنند. چرا اینقدر اذیتشون می کنی؟ آخه مگه مرض داری؟ ........ "

 

پ.ن: کار بزرگی خواهد بود، اگر بتوانیم، دو گام به پس بگذاریم و افکار نو را به زبان "پیشامدرن" بیان کنیم. ( نقل از مقاله ی ف. م. سخن)

استخدام برای مشارکت در یک امر خیر

چند وقتی میشه که اعصابم از دست یکی به هم ریخته. هی کوتاه میام. هی خودمو دلداری میدم که بدتر از اینم هست. هی خودمو گول می زنم. اما درست نمیشه ...... خوابم زیاد شده. وقتی به هم می ریزم همش سعی می کنم بخوابم. اینجور مواقع تیروئیدم هم میاد کمکم! دیشب که سریال "به سوی آسمان" رو دیدم یه فکری به سرم زد. یه تصادف شاید بتونه راه گشا باشه. هان؟ توی این سریالهای تلویزیونی هر چی آدم نامرد و گناهکاره وقتی فراموشی می گیره یا مثل اون یکی سریال میره توی کما ( اسمش چی بود؟) سر به راه میشه. منم دارم به این قضیه فکر می کنم که ممکنه؟......... کسی رو سراغ ندارین استخدام کنم برای یه تصادف ساختگی؟ تبعاتش در حد فراموشی باشه. بیشترشو عذاب وجدان می گیرم! تازه ممکنه از پس هزینه اش هم نتونم بر بیام! خلاصه اگه حاضر به همکاری شدید رزومه ی خودتون رو برام بفرستید تا انتخاب کنم. راستی چون برای یه امر خیره باید تخفیف بدید! آخه می خوام یکی رو به راه راست هدایت کنم. حیفه توی صوابش شریک نشید!( علامت این دیوه چه شکلیه؟!)
این لینک رو هم ببینید. یه دوست برام فرستاده که نوشته شاهکار عکاسیه. دیر باز میشه اما ارزش دیدنشو داره.

پاریس در شب


ولنتاین

-  What do you hate most?


- Ownership. Being owned!


 



کاش یکی پیدا میشد واسه ولنتاین این آهنگو برای من پیدا کنه:
Szerelem, Szerelem
Artist: Muzsikas

همینجوری...

احساس خوبی داری وقتی همه چیز دوباره  روبراه میشه .  درسته یه کم خرج داره. مادی و معنوی. اما احساست از روز اولش هم بهتره. روز اول که دیدمش هم احساس خوبی داشتم اما حالا فرق می کنه. سعی کردم بهش عادت نکنم، اما باید پذیرفت که آدم خواه ناخواه وابسته میشه.  این چند وقته  که نبود دیگه داشتم یه تصمیم قطعی می گرفتم اما امروز که دیدم درست مثل روز اول شده، دلم نیومد. روش یه خط هم نداره! حالا یه وقت با اون پرایده عوضش کردم. ماشینو می گم. چی فکر کردید شما؟ عیب  پزو 206 اینه که قطعاتش دوبله  و اگه بخوای که مثل روز اول بشه مجبوری کلا قطعه رو عوض کنی.  حالا شده رخش! آماده برای فروش....شما بودین موقع فروش می گفتید تصادف کرده؟

تابستون یه آپارتمان خریدم. کلی وام بانکی داره بابا جان، نمیخوام پز بدم که. می خوام یه چیز دیگه رو بگم. فروشنده یه جانباز شیمیایی بود که موقع حرف زدن نفس کم می آورد. گفت: چون خونه رو برای اجاره به خواهرم می خوام که تازه شوهرش فوت کرده،  به خاطر کمک به این دو تا بچه صغیر! پانصد هزار تومن از مبلغ اصلی کوتاه میام. می گفت: قبلا هم از این کارها کرده و خیرشو دیده.  

خریدن خونه خیلی هول هولکی شد، به خاطر اون شرایط ویزه. من فقط ظاهر خونه رو دیده بودم. روز آخر که قرار محضر داشتیم، تلفن کردم که میخوام بیام خونه رو یه بار دیگه ببینم. وقتی رفتم دیدم همه خوابند. ( یعنی خودشونو زده بودند به خواب).  خانم زیر پنجره ی توی هال خوابیده بود و آقا هم زیر پنجره ی توی اتاق خواب.  هر چی هم با پسرشون حرف زدیم بیدار نشدند.  یه کم معذب شده بودم و به همین خاطر دیگه سمت اتاق خواب و هال نرفتم. 

بعد از ظهر رفتیم محضر  و تمام.... روزی که کلید گرفتم و رفتم توی آپارتمان تازه فهمیدم چرا اونروز خانم و آقا پای پنجره ها خوابیده بودند! در پنجره ها وسط یه حیاط دبستان پسرانه باز می شد . و ما چون تابستون برای خرید رفته بودیم  متوجه نشده بودیم.......

 

امروز بعدازظهر که خواستم اونجا یه چرتی بزنم، ده بار با صدای هیاهوی بچه ها از خواب پریدم ( بد شانسی مدرسه اش دو شیفته هم هست!).  هر بار که می پریدم هم  یاد حرفای خانم می افتادم که می گفت:  به خاطر این تخفیفی که بهتون دادیم،  برای پسرام دعا کنید!

 

می دونید این که نگفتند منو عذاب نمیده، به هر حال من باید موقع خرید دقت می کردم. اما این که قیافه ی ایثارگرانه به خودشون گرفتند بد جوری اذیتم می کنه.

کلاهک هسته ای!

اطلاعات کامل نمیدن که و گرنه جامعه ی نسوان اعم از فمینیست و کمو نیست و صهیونیست و هر چه ایست دیگه، سر هر چیز دیگه ای هم اختلاف داشته باشند روی استفاده از این نوع بخصوص از انرژی هسته ای اتفاق نظر دارند که حق مسلمشونه! و مسلما اگه می دونستند راهپیمایی خیلی با شکوه تر انجام می شد!

یکی از راهپیمایان به مطلبی اشاره کرد که من تا حالا نمی دونستم! گزارشگر داشت از علت حضور ش توی راهپیمایی می پرسید و او هم با تمام قدرتی که داشت فریاد می زد که: " دولت ما تا امروز دنبال استفاده ی صلح آمیز از انرزی هسته ای بود اما دشمنان از امروز ببینند که ما کلاهک هسته ای داریم. هر کدوم از این جمع که می بینید یک کلاهک هسته ایست که در موقع  دفاع از ناموسمان، بر سر آمریکا و اسراییل فرود خواهد آمد!"

آقا ما اطلاعاتمون در مورد این کلاهک ها، در حد همون شنیده ها بود که حواله طرفی که به ناموسشون چپ نگاه کرده  می کردند اونم حداکثر تا فاصله ی یه چهارراه بالاتر. این که این کلاهکا تا آمریکا بٌرد داشته باشه رو  نمی دونستیم. به این میگن تکنولوزی!

این خواهران حزب الله ناقلا می دونستند به ما نگفتندها! دیدم چه همه شون با غیظ داد می زدند: انرژی هسته ای حق مسلم ماست!

یعنی اینکه چیی چی می خوای بکوبی سر آمریکا و اسراییل؟ بابا جان این حق مسلم ماست! ......

چرا به وبلاگستان آمدیم؟

خواستم بنشینم و نقدی بر نقد کنندگان وبلاگها ( عجب عبارتی شدها) بنویسم، دیدم امروز کارهای مهمتری در دنیای حقیقی دارم که باید انجام بدهم. یک بار دیگر اگر همین یک جمله ام را بخوانید، نظرم را در مورد آمدن به وبلاگستان متوجه می شوید!
قضیه از این قرار است: بیشتر ما آمده ایم تا کارهایی که مجال انجامش (حالا به هر علتی) در دنیای واقعی را نداشتیم اینجا انجام دهیم. مسلما اگر در دنیای حقیقی کار بهتری از دستمان بر می آمد، نمی نشستیم اینجا!
من از آنها که می گویند فضای بی ارزشی و پوچی در وبلاگستان حاکم است می پرسم" دنیای حقیقی مان چگونه است؟" از این یک ساعت که ( به قول شما) بیهوده پای کامپیوتر می گذرانیم که بگذریم، بقیه ی بیست و سه ساعتش را برنامه ی به درد بخوری داریم؟
ترو خدا باد توی گلویتان نیندازید و خودتان را پشت آن ژستهای دروغین قایم نکنید که دیگر دستِ ما برای همدیگر رو شده است!
من از ابتذال توی پارک ها و پاتوق ها و این جور جاها نمی گویم. اینها را که همه آنقدر دیده ایم که برایمان عادی شده است! از محیط های علمی حرف می زنم. می دانید یا برایتان بگویم؟
اینجا، در این دنیای حقیقی که من زندگی می کنم، صدها مقاله از نوع علوم پایه ( آنهم نه از نوع تئوریک بلکه تجربی) نوشته می شود، بی آنکه محقق پایش را توی آزمایشگاه بگذارد. می فهمید ؟ مختص دانشگاه آزاد و غیر انتفاعی هم نیست. استاد دانشگاه علم و صنعتش را هم می شناسم که می نشیند توی خانه و طیفهای مواد مختلف را به لطف دستگاه اسکنر سر هم می کند و بعد می فرستد برای معتبرترین ژورنالها! این از علوم تجربی مان است که نیاز به تحقیق عملی دارد، پایان نامه های علوم انسانی را که دیگر چند تا می خواهید آدرس بدهم، بروید برای خرید؟
آمار مقالات چاپ شده را در ژورنالهای ISI ببینید. پس چگونه است که هیچ چیزی درست نمی شود؟ گره ای از این مملکت باز نمی شود؟
شما که آنقدر دغدغه ی ابتذال را دارید، بروید و نیرویتان را در همان دنیای حقیقی صرف کنید که والله صوابش بیشتر است. این دنیای مجازی را هم به حال خود رها کنید. بگذارید هر کس با هر چه دلش خواست وبلاگش را پر کند. ضررش آنقدرها که فکر می کنید، نیست. باور کنید همین روزمره نوشتن ها هم برای مملکتی که میانگین مطالعه ی افرادش 2 دقیقه برآورد شده، ارزش دارد. نمی دانم نگران چی هستید؟ فضای مجازی به این گسترده گی…… کسر شانتان هم می شود، یک راه بیشتر ندارد : قدوم مبارکتان را در محله های چیپش نگذارید.

پ.ن1: آقا جان اصلا توی سیستم بدنت نگاهی بنداز. همانقدر نیازمند سلولهای خاکستری مغز هستی که نیازمند به بافت روده و دریچه ی اسفنکتر! هر کدام نباشد واویلاست. شما که ادعا ندارید همه ی سلولهای بدنتان از نوع خاکستریست و از آن سلولهای پیف پیف بو میده! ندارد؟ هان؟!

پ.ن 2: حالا که قرار به تقسیم بندی است

اینجا


را هم ببینید.

انرژی هسته ای حق مسلم ماست؟!

علیرضا برای شب تاسوعا نذری می داد. بیشتر مهمونا تا ساعت ۸ خودشونو رسونده بودند. غذا ها رو که پخش می کردیم پسر باجناقش که دانشجوی مهندسی شیمی شریفه از راه رسید و اومد بالای سر من که داشتم در ظرفهای غذا رو می بستم ایستاد. نیم ساعت قبلش داشتیم با برادرش که دانشجوی پلیمر امیر کبیره مطالب روزنامه رو می خوندیم و به تغییر نام شیرینی دانمارکی به شیرینی گل محمدی می خندیدیم. نفهمیدم کی بود که از میون مهمونا بادی انداخت توی گلوشو پرسید: سفارتو آتیش زدید؟ اونم با کمال غرور رفت از چند و چون ماجرا تعریف کنه که من سرمو بالا کردم و گفتم: با این کار نشون دادید که مضمون کاریکاتورها خیلی هم بیراه نبوده! عصبانی شد و گفت: یعنی چی؟ گفتم: مگه جواب کاریکاتورو با آتیش کشیدن می دهند؟  گفت: پس با چی؟ با کاریکاتور؟!  عموش از اون طرف دیگ داد زد: اینا رو باید کشت. باید همه شونو زنده زنده سوزوند.... چیزی نگفتم. فقط با خودم فکر کردم  با این تفکر واقعا انرژی هسته ای حق مسلم ماست؟!

کدام صلح؟ کدام ملت؟



پ.ن: اون موضوع انشا همچنان برقراره. تنبلی نکنید دیگه. تا اینجا که شاگرد اول راوی عزیزم بوده! اسد عزیز هم از اون شاگردهای ممتاز کلاسه که آدم همش می ترسه یه وقت چیزی بپرسند که نتونه جواب بده! این زیتون گلم هم کاش نظرشو نمیگذاشت نوک زبونش باقی بمونه!
باید حضور لاله خانم هم بگم که خانم شما همینجوری هم مشهورید. از باغبون و دخترک و پویا جان هم ممنونم. زمزمه های ذهن من هم جایزه خواسته که گفتم اونم به چشم!
و اما نرگس خانومی: تو خود نمره ی بیستی!

موضوع انشا:

چرا به وبلاگستان آمدیم؟


 


قصد ندارم توی این پستم خیلی در این مورد توضیح بدهم. ولی میخواهم با دانستن پاسخهای شما به یک جمع بندی کلی برسیم. و ببینیم ........ نه! اجازه بدهید در این مورد در پست بعد صحبت کنیم. خیلی وقته  که ذهنم درگیر این موضوع شده . بعضی از روزهایی که می آمدم و نمی نوشتم هم برای همین بود. داشتم فکر می کردم به اینکه این نوشته ها به چه دردی می خورند؟ نه. اشتباه نکنید، نگفتم به درد نمی خورند. داشتم محاسن و معایبش را سبک، سنگین می کردم.  به اعتقاد من نفس "نوشتن" ارزشمند است، حتی اگر خیلی هم به درد کسی نخورد. حالا در این مورد حرف زیاد دارم ......اما دو سه مقاله ای که اخیرا نوشته شد ، من رو مصمم کرد تا این موضوع رو با جدیت بیشتری پی گیری کنم. فعلا دوستان لطف کنید و پاسخ های خودتون رو در قسمت نظرات بنویسید.  فکر کنید یک موضوع انشاست که  یک معلم مطرح کرده. پس دانش آموزای حرف گوش کن و سر به راهی باشید و برام بنویسید.  نمره م داره ها....
 


 


دریای پوچی و بی‌ارزشی در وبلاگستان فارسی


من از وبلاگ‌ها، این وبلاگ‌های لعنتی متنفرم


سلام آقای بزرگمهر شرف‌الدین، شما خوبین؟


وبلاگ را همان که هست ببینیم